Loorbach vraagt zich af: "Kan IenW het eigen regime loslaten?"

Heb nu toch maar gekozen voor deze titel, maar de alternatieve titel 'Loorbach wast IenW de oren' had de lading misschien wat beter gedekt. Bij de slotbijeenkomst van de casuslabs Samenwerking aan transities mocht ik als dagvoorzitter optreden en Derk Loorbach (EUR)'s minicollege aankondigen  In een sneak preview of noem het spoiler alert liet Loorbach zien dat - afgaand op de X-curve - er in drie jaar tijd eigenlijk geen voortgang is bereikt op de transitie naar slimme & groene mobiliteit. Ook wel met enige mildheid, maar zonder zelfcensuur bracht hij de volgende punten  naar voren (in mijn eigen woorden):

• De rijksoverheid - en dan vooral beleid - zit volgens hem toch echt als behoudende kracht aan de bovenkant van de afbraakcurve. De neiging bestaat business as usual transitie te noemen maar daar mee wordt het nog geen transitie, aldus Loorbach;  
• Als je je zoals Nederland committeert aan ambitieuze klimaatdoelen voor de verre en niet zo verre toekomst, moet je je ook de vraag stellen wat je morgen niet meer moet doen. Dus wat Loorbach betreft geen nieuwe wegen aanleggen, geen fossiele brandstoffen meer subsidiëren en de MIRT-plannen tot 2032 niet zonder meer uitvoeren. In Het Grote Gevecht komt de moeilijkheid dit terug van de hieraan gelieerde Tragiek van de Horizon (Mark Carney, gouverneur Britse Centrale Bank) '...het probleem bevindt zich op een horizon die een stuk verder weg ligt dan de tijdspanne waarmee wij werken';
• Experimenteren is tot een bezigheidstherapie verworden. Teveel van binnenuit en vrijblijvend en dat werkt eerder verwarrend en vertragend dan (transitie)versnellend; 
• De grote steden bieden inspiratie. Rotterdam gaat voor een mobiliteitstransitie 2030 - 100% emissieloos en maximaal sociaal. dat wordt dan vertaald in leidende principes als ruim baan voor voetgangers, fietsers en OV.

Derk eindigt met de veel zo niet alles omvattende vraag: "Kan IenW het eigen regime loslaten?"