Een tijd geleden schreef ik over Een beter milieu begint niet bij jezelf en over hoe auteur Jaap Tielbeke de oplossingen voor de klimaatcrisis in plaats van in het zelf, zoekt in de drieslag activisme, rechtbank en beleid. Terugblikkend op de afgelopen periode en vooruitblikkend met dat wat nu al bekend is over het regeerakkoord, lijkt de rechtbank er als overduidelijke winnaar uit te komen. Dit op enige afstand gevolgd door activisme, met daarna beleid als antwoord op gerechtelijke uitspraken als hekkensluiter. Met de natuurvergunning voor luchthavens in het vooruitzicht gaat de rechtbank misschien nog wel verder uitlopen. Voor de op actiegerichte bloglezer klinkt dit wellicht als goed nieuws, maar je kunt je afvragen of de miljarden die voor de crisissen worden vrijgemaakt wel optimaal ingezet gaan worden. De haast die op een gerechtelijke uitspraak volgt - het land dreigt immers op slot te gaan - kan zomaar leiden tot inzet op de verkeerde of althans niet meest urgente crisis (stikstof ipv klimaat) of op de verkeerde manier (korte termijn ipv lange termijn en flankeren in plaats van bronaanpak). En nu er volgens de krant toch geen regeerakkoord op hoofdlijnen lijkt te komen, zal er ook deze keer geen of nauwelijks ruimte zijn om voorgenomen maatregelenpakketten door het Integraal Afwegingskader (IAK) heen te trekken en zo van een kloppende beleidstheorie te voorzien. Een prachtig lichtpunt in deze heb ik overigens aangetroffen in het doelentraject voor Circulaire Economie. Afgelopen week begeleidde ik met collega Andrea een PSU-sessie over de bijdrage van CE aan het behalen van de klimaatdoelen en hoe daar op te sturen. Het doelentraject beoogt de maatregelen zo in te richten dat ze gericht op de meest impactvolle productgroepen optimaal en integrerend bijdragen aan de vier effectdoelen van CE: beter milieu, grondstoffenbeschikbaarheid (leveringsrisico), biodiversiteit en klimaat. Lijkt me een mooie inspiratie voor zowel het stikstoffonds als het klimaatfonds, mits deze door het IAK heen komen natuurlijk...
