Saamhorigheid in tijden van crisis

Vond het hartverwarmend hoe onze Italiaanse EU-genoten samen zongen op hun balkons en applaudisseerden voor hun landgenoten werkzaam in de gezondheidszorg. Thomas Erdbrink deed er in De Wereld Draait Door nog een schepje boven op met filmpjes van dansende Iraanse ziekenhuisartsen. Rutger Bregman begint zijn prachtige boek De meeste mensen deugen met het verhaal van de Londen in tijden van de Blitzkrieg. Hitler had in oktober 1939 zijn plannen aan zijn generaals gedicteerd gericht op het breken van de Britse wil tot verzet. Naast heel veel doden - laten we dat niet vergeten -was er al sprake van saamhorigheid en (Engelse) humor. Het alcoholmisbruik nam af. Er pleegden minder mensen zelfmoord dan in vredestijd en na de oorlog verlangden veel Britten terug naar de Blitz. Toen hielp iedereen elkaar en het maakte niet uit of je links, rechts, arm of rijk was. Dus laten we de wc-rollenoproer van de coronacrisis snel vergeten en veel naar elkaar omkijken (maar niet te dichtbij natuurlijk).