Het samen eens worden over het Hollands veenweidegebied

Vrijdag promoveerde Henk van Hardeveld op een proefschrift getiteld: “Informed science-policy interactions: advancing the support of collaborative management of social-ecological systems”. Hij heeft gewerkt aan een manier om alle belanghebbenden binnen het Hollands veenweidegebied, gezamenkijk een integrale afweging te laten maken tussen het herstellen van biodiversiteit, het verminderen van bodemdaling, het minimaliseren van broeikasgasemissies, en het faciliteren van natuur-inclusieve landbouw. Ga d’r maar aanstaan. Blijmoedig heeft hij een vierstaps science-policy interface (SPI) geconstrueerd gebaseerd op zeven ontwerp- en implementatieprincipes (zie tabel): (1) De eerste stap bestaat uit het maken van een integraal modelraamwerk op basis van GIS data om beheerstrategieën te onderzoeken om zo doelen, middelen en mogelijke toekomsten in beeld te brengen; (2) kosten-batenanalyses. Zomaar peilverhoging (dat remt de bodemdaling) blijkt tot een onaangename ongelijke verdeling van baten te leiden. Ondergrondse drainage blijkt een stuk beter te werken al moet men het nog wel even eens worden over de verdeling van kosten; (3) Participatieve niet-monetaire waardering van cultuur-historische baten; en (4) interactief simulatiesysteem waarmee in workshops de uitkomsten van verschillende gemeenschappelijke beheerstrategieen kunnen worden gevisualiseerd. Idee is dat dit bijdraagt aan de bereidheid maatregelen gezamenlijk te implementeren. Bij dit alles is het natuurlijk van groot belang om modellen en simulatiesystemen te vullen met gedegen gebiedspecifieke gegevens en kennis over de effectiviteit van maatregelen. Je zou willen dat Henk’s aanpak gebruikt kan gaan worden voor de stikstofproblematiek. Maar goed dan moet het met de inputkennis wel snor gaan zitten anders wordt het een jammerlijk staaltje Garbage in, garbage out!. Ondertussen geldt wel gewoon dat de door Henk verzamelde ontwerp- en implementatieprincipes ook voor het bouwen van andere minder veelomvattende verschijningsvormen van science-policy interfaces uitermate handig zijn. 

uit proefschrift Henk van Hardeveld