Innovatie: aan de slag in de RIjnstraat - tussenoordeel

Van de week dus met het werk verhuisd naar de RIjnstraat. Daar hoort om te beginnen een groot compliment bij voor de collega's die met de uitvoering belast zijn. Er wordt namelijk ongelovelijk veel moeite gedaan om je een beetje door de onwennigheid heen te helpen. Het begon al in de fietsenkelder waar ik vanuit de schermering vriendelijk welkom werd geheten door iemand die mijn coachte bij het wegzetten van mijn fiets. In het gebouw zelf mocht ik eerst een keycord in ontvangsten nemen en plattegrond aannemen. De vriendelijke beveiliger hielp mij door de dubbele toegangspoortjes en de Lift Walker legde mij uit dat ik de lift aan de buitenkant moest bedienen. Op mijn werkplek aangekomen was ik 1,5 maand na uitgifte van mijn laptop natuurlijk allang weer vergeten hoe ik dat ding aan moest sluiten. Maar alvoor ik dat andere F-woord uit kon spreken stond er al een blauwe en een groene Floor Walker klaar om mij te helpen. Toen ik in de lockerloterij uit nog prompt de grootste locker won, leek mijn dag niet meer stuk te kunnen. Maar dat laatste bleek toch te kunnen toen duidelijk werd dat mijn chromebook een wat los-vaste relatie met het WIFI netwerk was aangegaan (Wordt aangewerkt en in de trein met telefoon als hotspot doet ie het geweldig!) Langer dan vijf minuten aan één stuk doorwerken zat er niet in. Dat lukte van alle nieuwe indrukken toch al niet echt want het leek wel of ik in een tweede Centrum voor Beeld en Geluid terecht was gekomen. Vanuit alle ooghoeken zag ik mensen langslopen en vanuit alle oorhoeken hoorde ik flarden van gesprekken. De komende weken gaan leren of ik hier al dan niet met koptelefoon en oogkleppen aan ga wennen of dat ik er voor moet opteren alleen nog voor afspraken en gezelligheid (ik bedoel natuurlijk sociale cohesie) op kantoor te komen en al het productiewerk in mijn thuiskantoor te doen.