Nu we al weer twee jaar geconfronteerd worden met R-waarden en met zonder ingrepen exponentieel groeiende besmettingscurves, is het mooi weer eens geconfronteerd te worden met blijmoedige exponentiele curves. In de Groene Amsterdammer een stuk en podcast over zon en wind. Hoe zit dat? Nu zon, wind, batterijen en waterstofmakende electrolysers volgen de zogenoemde Wright curve - bij iedere verdubbeling van de geïnstalleerde capaciteit nemen de kosten met een vast percentage af. Onderzoekers van de Oxford Martin School voorspellen dat we na nog één decennium aan exponentiele groei in 2045 een CO2-vrij energiesysteem kunnen hebben. Auke Hoekstra (TuE) merkt daarbij in het artikel terecht op dat in de energiewereld bijna niemand kan omgaan met exponentiele groei van technologie , omdat het niet intuïtief voelt (net als bij corona voeg ik daar graag aan toe). Hoe dan ook goed nieuws natuurlijk al zit je specifiek voor NL wel wat met ruimtegebrek en een zon-o-logisch wat ongunstige liggen opgescheept. In de podcast zegt auteur Pepijn Vloemans het nog iets mooier - in mijn eigen woorden - alles valt te innoveren zolang je maar binnen de wetten van de fysica blijft (zie ook blogs over singularity university). Met die optimistische gedachte zou ik (blijven) zeggen: "Vol voor synthetische kerosine gaan".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten