Gelezen: "Eigen planeet eerst" van Roxane van Iperen

Achteraf gezien hadden we er als Pinguin Fred goed aan gedaan dit boek uit te kiezen voor het leesthema democratie. Misschien hebben we de ondertitel eerder over het hoofd gezien, die luidt "Waarom democratie geen antwoord heeft op het grootste vraagstuk van deze tijd". In ieder geval is het boek van Roxane een stuk urgenter dan dat van Hans Hagen (zie ook blog). Op zoek naar een antwoord op de vraag hoe uit de welvaartsparadox los te komen. Waarbij de welvaartsparadox dan staat voor een systeem dat de mensheid op de korte termijn naar hoger welvaart leidde, maar op de lange termijn naar zelfdestructie. Roxane verzet zich daarbij hevig tegen het belang dat aan individuele verantwoordelijkheid wordt toegekend. Zie hier voor ook mijn eerdere blogs over Een beter milieu, begint niet bij jezelf (link) en de blog over systeem en individuele maatregelen (link). Zij introduceert als metafoor de caviabak uit de Wie-kent-kwis van Fred Oster (voor de latere geboortejaren zie foto en link). Wat deprimerende maar prachtig beschreven bevindingen van Roxane soms wat lichter, soms wat zwaarder geparafraseerd op een rijtje: 

• Het zijn de schotten in de caviabak daar neer gezet en soms verschoven door politiek en bedrijfsleven die de route bepalen. Een route die veelal leidt naar de ongezondste of minst duurzame keuze. Dit terwijl de illusie bestaat van individuele maakbaarheid: dat iedereen zijn eigen caviarace loopt in een lege bak waarin je eigenhandig en met slim denkwerk je persoonlijke schotten positioneert.
• Om de schotten te verplaatsen zodat mensen en bedrijven richting ander gedrag worden gestuurd, moeten leiders bovendien beslissingen nemen die indruisen tegen het belang van de krachtigste spelers in het veld - en die willen ze te vriend houden. Die krachtige spelers zijn vaak ook niet meer lokaal geworteld: hun bedrijfsactiviteiten waren over de hele wereld verspreid en ze dreigden continu dat ze zouden vertrekken als het 'vestigingsklimaat' niet meer naar hun zin was. 
• "Dezelfde strategie wordt gebruikt in het klimaatdossier: de meest vervuilende industrieën, leven in een globale realiteit zonder binding met de lokale gemeenschap en de gevolgen van hun productieprocessen, gijzelen effectief de publieke zaak en blijven voor échte verandering wijzen naar de zogenaamde macht van de consument."
• "In de globale caviabak zijn de schotten gericht op winstmaximalisatie en vrijheid - daar is geen plaats voor het klimaat. In de lokale caviabak staan de schotten gericht op culturele identiteit en hogere grenzen voor migranten - ook daar is geen plaats voor het klimaat."
• "Tegelijkertijd is burgers als consument het gevoel gegeven dat zij handelingsperspectief hebben. Maar in de praktijk blijkt dat nauwelijks verandering teweeg te brengen en dat zorgt voor verwarring en frustratie....(zie ook blog over klimaatverlamming) ....Waarom werken de democratische instrumenten niet waarvan we altijd hebben gedacht dat ze superieur waren, dat ze in iedere situatie en voor iedereen werkten?"