Het lijvige proefschrift uit de titel dat ik bij de vrienden van de Directie Participatie aantrof heeft als pakkende ondertitel: Hoe beleidsambtenaren zelf ruimte kunnen creëren voor openheid in de beleidsontwikkeling. Het boekwerk was zeker de moeite waard om doorheen te gaan. In die ongeschreven regels uit de titel was ik dankzij het eerdere BIT-werk van Jessica Vuijk al geïnteresseerd geraakt (zie ook blog) en in dit boek komen ze nog eens dikketjes terug. Niet gek want die ongeschreven regels (zie plaatje) zitten een blijmoedig open participatieproces nogal in de weg. Over de eerste ongeschreven regel en de soms wat minder gunstig uitpakkende dominante rol van de lijn en hoe dit opgavegericht werken in de weg kan zitten is onlangs weer zo'n prachtige BINNL-podcastaflevering verschenen (beluister link). Die lijn kan niet alleen opgavegericht werken, maar ook evidence-based werken in de weg zitten wanneer de lijn gevraagd wordt op intuïtie of persoonlijke voorkeuren keuzes te maken. Keuzes die eigenlijk niet zouden moeten worden voorgelegd (zie blog van vorige week link). Maar goed voldoende lijn-bashing want soms is die er natuurlijk niet voor niets en vormt dan ook een manier om Weberiaans de Ministeriële verantwoordelijkheid te borgen. In het slothoofdstuk doet de promovendus een mooi voorstel om Ministeriële verantwoordelijkheid anders dan nu in de vorm van borging van beleidsproceskwaliteit in te richten. Op die manier zou de Minister verantwoording af moeten leggen voor zowel de breedte-validiteit (is eenzijdige lobby-dominantie voorkomen?) en diepte-validiteit (zijn technische deelaspecten van het beleid voldoende met experts uitgediept?). Zeg maar de zaken die ook in het Beleidskompas terugkomen. Lijkt me een goede gedachte die eigenlijk al heel goed past bij wat je in een beslisnota aan zou moeten regelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten