De keynote-speech van het symposium Mobiliteitsarmoede werd gegeven door Karen Lucas (Universiteit van Manchester). Zij heeft zich verdiept in de mobiliteitsarmoede in Manchester en omgeving. Beginnend met het maken van "hittekaartjes" waarin objectief werd vastgesteld hoe het met de mobiliteitsarmoede zit voor verschillende postcodegebieden. Het mooie van haar onderzoek was dat het daar niet stopte, maar dat ze daarna met participatief onderzoek in beeld had gebracht wat daar voor echte mensen aan beleving en specificatie onder zit. Van iemand die woont bij een 'onbetrouwbare' bushalte, via een gezondheidscentrum dat niet met OV te bereiken is, tot iemand met avonddienst die heen wel met de bus kan, maar terug niet. En dan zijn er ook nog de mensen die het wel best lijken te vinden dat ze nergens naar toe kunnen (ook niet naar een participatie-avond). De forumdiscussie na de keynote verkende oa de vraag hoe je de dunne objectieve data en de dikke (zie link) subjectieve participatiedata nu eigenlijk kunt integreren. Indirect raakt dat natuurlijk ook weer aan hoe om te gaan met de menselijke maat (zie link). Onze eigenste Taede ging daar in zijn deelsessie ook wat op in al vloog hij het aan van uit generieke en specifieke maatregelen om mobiliteitsarmoede te adresseren. Het publiek moest nog een beetje wennen aan het denken in deze termen, maar dat gaat vast goed komen. Misschien komen we er wel op uit dat we als rijk met het bereikbaarheidspeil zorgen voor een basis van dunne objectieve data en voor tools voor het vergaren van dikke data. En dat het vervolgens aan de regionale en lokale overheden is die tools toe te passen. Op basis van het totale plaatje kan het rijk dan een bijdrage leveren aan het dresseren van een deel van de grote generieke knoppen en dat de andere overheden van wege hun nabijheid over het specifieke maatwerk gaan. Zo iets dan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten