IPCC - Wordt het tijd voor een herverbouwing?

Excuus ik heb er al eens eerder over geschreven, maar heb het rapport van het Europees Milieuagentschap met de kritische analyse van groene groei nu van kaft tot kaft gelezen. Het was in eerste instantie niet eens het nieuwe IPCC rapport maar een NRC redactioneel commentaar (17 juli) bij het verschijnen van het Europese Fit for Fifty Five-pakket dat me deed terugkeren naar het rapport. In dat NRC commentaar werd namelijk gesteld dat de Europese economie sinds 1990 met 60% is gegroeid terwijl de CO2 emissies in diezelfde periode met 20% waren gekrompen. Dat zou op een absolute ontkoppeling en daarmee groene groei wijzen (in ieder geval voor wat betreft CO2). Dat klinkt natuur beregoed, maar volgens het rapport van het Europees Milieuagentschap is dit te mooi om waar te zijn. Party poopers! Uit hun analyse van meta-analyses (Hoe noem je zo iets eigenlijk?) en de daarvan afgeleide toegankelijke checklist (zie plaatje) wordt duidelijk waar de schoen zoal kan wringen. In het geval van de EU zal bijvoorbeeld een flink deel van de CO2 uitstoot verbonden met onze consumptie buiten de EU hebben plaatsgevonden (territorial versus foodprint).  Ondanks dat zijn dit soort emissiereducties een prestatie van formaat waar je vooral op in moet blijven zetten. De tweede figuur laat zien waarom volgens het rapport dit nooit genoeg kan zijn. Zeker in het zicht van tipping points en hard gelimiteerde CO2-budgetten niet komen zonder direct in te grijpen op problematische vormen van productie en consumptie. Volledig vertrouwen op absolute ontkoppeling wordt in een geciteerd artikel omschreven en door mij vrij vertaald als 'een afleidende fantasie die destructieve groei legitimeert en het demonstreren van succes dan wel de onmogelijkheid daarvan vooruitschuift naar de (liefst verre) toekomst'. Maar goed laat je vooral niet overtuigen door deze veel te gecomprimeerde blog, maar lees het rapport en vorm zelf een oordeel. Probeer dan vooral wel weg te blijven van de ook door mijzelf zo geliefde valkuil van de cognitieve dissonantie. Die ziet er als volgt uit 'de mogelijke gevolgen staan me niet aan' of 'dit is klimaatdrammen' of 'dit is politiek niet haalbaar', dus ben ik sowieso tegen en ga ik voor de zekerheid opzoek naar een onbetekenend detail dat niet klopt'.