Een paar jaar geleden vond de Interdepartementale Kenniskamer over Grondstoffenschaarste plaats. Een prachtig mede door Onno van Sandick georganiseerd evenement. Wat me daar het meest is bijgebleven is een foto van zo'n knalgele hogedrukreiniger die een PvdA Europarlementariër liet zien ter onderbouwing van haar betoog gericht op ontspullen en de route naar een deeleconomie. Inderdaad soms zegt een beeld meer dan 1000 woorden en ik was meteen verkocht (ik bedoel natuurlijk meteen gedeeld). Ook dit voorjaar adverteren de bouwmarkten weer volop met een stevig uitdijend assortiment van deze overtollige apparaten, die het hele jaar in je schuur staan om dan één keer gebruikt te worden om het groen van je tuintegels tegen je doorzonpui aan te spuiten. Weg ermee en gewoon lenen van de buurman. Een maand geleden stond er een uitgebreid artikel in de NRC over ontspullen, maar daarin ook aandacht voor een vergeten facet van ontspullen nl het leeghalen van je ouderlijkhuis. Nicolaas Matsier heeft er een mooi boek over geschreven Het gesloten huis. Een droevige maar ook bitterzoet melancholische bezigheid dat leeghalen. Er gaat dan een leven door je handen en voor je het weet schiet je door met ontspullen en gooi je teveel weg. Zo ben ik heel blij dat ik deze best wel lelijke tabakspot niet heb ontspuld. En zo is het natuurlijk ook met je eigen spullen, die kan je natuurlijk ook te rigoreus ontspullen. Ik denk dat we gewoon moeten leren van het good old milieubeleid; aanpak aan de bron, gaat voor end of pipe. Wie niet bespult hoeft ook niet te ontspullen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten