In tegenstelling tot de ander klimaatdomeinen schiet het met mobiliteit niet echt lekker op met het halen van de klimaatdoelen. Volgens de schrijvers van het reviewartikel The poltical economy of car dependence (zie link) zit hem dat in de zogenoemde carbon lock-in. Zeg maar het elkaar gevangen houden van technologische, institutionele en sociale krachten die tot politieke inertia leiden in de klimaataanpak. Misschien te zien als een uitgebreide versie van het begrip rebound effect. Volgens de auteurs zit die lock-in hem dan weer in: (1) de rol van van de integrale socio-technische aspecten van (infra)voorzieningen; (2) het opportunistisch gebruik van tegenstrijdige economische argumenten ten faveure van aanleg en vervanging en renovatie; (3) het optrekken van een apolitieke facade rond pro-auto besluitvorming; en (4) de inkapseling van de staat en andere spelers door het complex van autoafhankelijke transportsytemen. Dat is natuurlijk een hele mondvol en je hoeft het hier ook niet meteen mee eens te zijn, maar lezenswaardig is het artikel zondermeer. Niet in de laatste plaats door de toepassing van een economische benadering genaamd systens of provisioning approach waarbij sociale, culturele en technische apsecten worden gecombineerd met economische aspecten van het beschikbaar maken van voorzieningen. Bij deze aanpak wordt consumptie meer in relatie tot productie beschouwd. Al met al een mooie aanvulling op de eerdere studie van de filosofen (zie link), de KiM-studie over wijdverbreid autobezit (zie link) en de mooie scriptie van een mobiliteitscollega uit Utrecht (zie link)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten