Via een stuk in de Volkskrant bij een mooi artikel van Nederlandse collega's in het Journal of Environmental Psychology over klimaatambivalentie terecht gekomen (zie link). Bij klimaatambivalentie gaat het erom dat je tegelijkertijd zowel positieve als negatieve oordelen/gevoelens hebt bij een bepaald klimaatvriendelijk gedrag. Onder andere Hedonistische motieven en 'moreel het goede doen'-motieven gaan dan als het ware de strijd met elkaar aan. Als je je dan ook nog echt bewust bent van die innerlijke strijd wordt het nog ongemakkelijk ook. Om het ongemak wat te verlichten heb je dan de neiging cognitief nog wat verder in de materie te verdiepen, of je gaat kijken wat anderen doen of je probeert je heil in zelfrechtvaardigende morele uitvluchten te zoeken (zie de klimaatdraken voor een aantrekkelijke selectie van uitvluchten link). Een interessante bevinding uit het artikel is dat het lijkt alsof klimaatambivalentie makkelijker bestaande klimaatonvriendelijke handelingen kan doen helpen stoppen, dan nieuwe klimaatvriendelijke handelingen kan doen helpen starten. Toen deze 'n = 1' dat zat te lezen dacht die meteen: "Dat herken ik!". Zo lukt het me beter het vakantievliegtuig te laten staan op de lange afstand, dan de vakantietrein te nemen op de korte afstand. Mijn bewuste strijd bevindt zicht daarbij op de slagveld van de vliegafstand. Cognitief in de materie verdiepend zit ik dan een tabel te maken van de vliegafstanden van verschillende bestemmingen om met een goede keuze dit jaar toch weer wat beter te scoren in de Milieucentraal CO2-calculator. Kijken wat anderen in mijn sociale omgeving doen helpt daarentegen niet echt (veel, ver, business class). Gelukkig brengen zelfrechtvaardigende morele uitvluchten nog wat soelaas (zie link).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten