Gelezen: Het recht van de snelste - Hoe ons verkeer steeds asocialer werd

Toen ik dit prachtige boek van Thalia Verkade en Marco te Brömmelstroet las, vond ik het in eerste instantie weinig nieuws bevatten, maar toen bedacht ik me dat ik al flinke delen als voorpublicaties had gelezen in de Correspondent en beluisterd op de Correspondent-podcast. Niet zo gek dus, en mooi alles in dit boek nog eens gestructureerd  langs te zien komen. De luidklikkende boodschap van het boek is dat we in Nederland gewend zijn geraakt alles vanuit de auto te bezien. Kris Peeters parafraserend 'de verkeerstaal is meer dan een perspectief of een bril. De werkelijkheid wordt er door gevormd'.  De kracht van het boek is er in gelegen om dit keer op keer te demonstreren met een flinke reeks verschillende voorbeelden. Als lezer ga je je dan ook steeds meer beseffen van hoe bezopen dit eigenlijk is. Ik heb dan zelf weer net iets minder met kindvriendelijke inrichten van straten :-) waar Thalia en Marco als jonge ouders dan weer erg voor gaan, maar mijn favoriete voorbeelden komen voort uit de gekheid om een flink deel van de Nederlandse (publieke) ruimte te ontnutten als parkeerplaats. Er zijn in Nederland bijna evenveel parkeerplaatsen als mensen en dat betekent dat er voor iedere auto twee parkeerplaatsen zijn die voor het overgrote deel gratis gebruikt worden. Een prachtig voorbeeld - weliswaar niet uit het boek - is van de Amsterdamse mevrouw die een parkeervergunning wilde om een tuintje in te richten. Werd natuurlijk door een autominnende wethouder geweigerd, maar ik vond het een briljante gedachte. Waar is de publieke ruimte eigenlijk voor en waarom krijgt alleen een auto-eigenaar die voor een koopje? Ook tot denken aanzettend de kennisinfra rond verkeerskunde is zo super goed geregeld bij CROW dat niemand op het idee komt om van handreikingen gericht op optimale doorstroming af te wijken. En dit speelt natuurlijk ook zo voor de NMCA-berekeningen die zo goed geolied en ingeregeld zijn, dat niemand meer na lijkt te denken over de waarden die onder de motorkap verscholen liggen. Verder nog een mooie verwijzing  naar het goede loopwerk van onze collega Filip van As en naar bloglezer en dichterlijk voordrager Arie Bleijenberg. Een aanrader.