Strategie: Ben Tiggelaar en de autonomie van de verkeersdeelnemer

Vorige week ging Ben's column over het verbeteren van verkeersveiligheid door het verplicht inbouwen van snelheidsbegrenzers in nieuwe en misschien ook wel bestaande auto's. Een paar weken geleden was hetzelfde idee al op TV langs gekomen bij het verschijnen van de nieuwe jaarcijfers verkeersdoden en gewonden. Met natuurlijk Bert van Wee erbij, werd een filmpje getoond van de invoering van de verplichte veiligheidsgordel; toen ook al geen al te groot draagvlak. Maar zoals Kris Peeters het zegt:  "Als we met de gordelplicht hadden gewacht op een breed maatschappelijk draagvlak, dan was die er nog altijd niet geweest. En er waren er 10.000 mensen voortijdig gestorven". Ben gaf in zijn column aan overigens best wat autonomie aan de snelheidsbegrenzer over te willen dragen. Dat staat hem goed, maar hij is dan vast ook geen verkeershufter want die zorgt natuurlijk in no time dat zij/hij de software van haar/zijn snelheidsbegrenzer laat bijschaven. Dat verschijnsel heet selective recruitment; juist de mensen die zich toch al netjes aan de snelheidsregels houden, blijven netjes van de software af. Nou goed ik zeg niet nee tegen snelheidsbegrenzer, maar het lijkt me dat bovenal de menselijke maat nodig is, of beter nog in dit geval de verkeerspolitie, die het aantal staande houdingen weer flink doet stijgen. We kunnen de mens nu eenmaal niet altijd door techniek vervangen. Een mooie illustratie daarbij is dat Peter Peeters in Cultuur en mobiliteit al in 1998 zowel de explosie van het aantal OV fietsen(ritten) correct voorspelt (de OV-fiets kwam in 2004) als de OV Chipkaart (weer correct, landelijke implementatie in 2012). Maar hij maakte in zijn voorspelling van het huren zelf een geautomatiseerde mensloze aangelegenheid, terwijl verreweg de meeste OV fietsen door een al dan niet vriendelijke meneer met scanner worden uitgeleend en ingenomen.