CO2-compensantie - klimaataflaat of toch wel toe te juichen?

Terug van een zonvakantie naar Egypte heb ik toch wel wat last van vliegschaamte. De Telegraaf noemt vliegschaamte vooral gebakken lucht omdat de luchtvaart ook in Nederland gewoon blijft groeien. Maar goed dit kan ook geïnterpreteerd worden als een demonstratie van de attitude - behaviour gap of op z'n Hollands 'weten (en vinden) is nog geen doen' (Vrij naar de WRR).Ondertussen zit ik maar mooi met mijn vliegschaamte. Toch maar is wat in CO2 compensatie verdiept. De non-believers zien compensatie toch bovenal als het ontwijken van schuldgevoelens zonder de lifse style aan te passen (ben bang dat dit waar is) of meer prozaïsch als "Trying to save the Arctic by collecting left-over ice cubes and shipping them up north". De believers zien toch ook de voordelen. Zo ziet de Britse National Consumer Council and Sustainable Development Commission in compensatie ook een doorwerking naar meer bewustzijn ook jegens andere CO2-reducerende maatregelen. En omdat minder dan 10% van de passagiers mee doet (althans in Australië)  is hier zeker nog wat te winnen. Nu ja, toch maar doen dan. Dan kom je vervolgens al muisklikkend in een wereld van verschillende keurmerken te recht, maar dit uiteindelijk is nog wel te overzien (De Gold Standard lijkt het strengst op de voet gevolgd door de Verified Carbon Standard). Voor de komst van de keurmerken was er nog al eens sprake van weinig transparantie en van missstanden, maar dat lijkt nu veel beter te zijn geworden. Ook zie je een verschuiving van bosaanplant (mogelijke nadelen: bijv bosbranden en geen nieuwe aanplant) naar combinaties van investeren in (liefst) hernieuwbare energie met ontwikkelingssamenwerkingsprojecten. Zo heb zelf mijn ijsklontjes gedoneerd voor efficiënte houtskoolovens in Afrika.