Gelezen: Essentialisme- niet meer alles moeten

Eén van de gereedschappen van de zogenoemde essentialist is editen; het routinematig verwijderen, comprimeren en bijstellen van taken en activiteiten ook als je niet overlooptin het werk. Auteur van Essentialisme Greg McKeown had ook wat meer mogen editen bijvoorbeeld door 90% van de bladzijden van dit 286 pagina’s tellende boek te schrappen. Goed dan heb je geen verkoopbaar boek meer, maar wél een kleine 30 pagina’s met gecomprimeerde interessante inhoud die ik nu weer terugbreng naar minder dan één. Een heel grappig vermeend feitje uit dit boek is dat het woord ‘prioriteit’ vanaf de 15e eeuw in Engelse publicaties verscheen in de betekenis van ‘het allereerste ding’. Vijf eeuwen lang bestond het woord alleen in enkelvoud, om pas in de 20e eeuw vooral in de meervoudsvorm gebruikt te worden. In mijn OR-tijd bestudeerde ik eens alle Management Jaarplannen van de beleidskern waarin - zoals afgesproken - maar 3 prioriteiten in mochten staan. Bij één beleidsDG hadden ze dit trouwhartig edoch creatief opgepakt door naast 1,2,3 ook a t/m i en Romeinse cijfers te introduceren. Terug naar het boek. Het gaat vooral om actief ‘nee’-zeggen tegen het overgrote deel aan kansen en verzoeken die zich aandienen. Niet ongezien afhouden, maar blijven verkennen toetsen tegen een concreet en inspirerend essentieel streven en pas dan bijna altijd ‘nee’ zeggen. Zo’n essentieel streven is overigens pas echt essentieel als je aan kan geven wanneer het gelukt is; een basisvoorwaarde waar bijna alle missies van organisaties op stuk lopen.  Dat  ‘nee’- zeggen moeilijk is weten we allemaal. We kunnen het idee niet verdragen dat we iemand die we respecteren en graag mogen, zouden teleurstellen, aldus de auteur. Zeg maar angst voor sociaal omgemak. Daar bovenop krijg je ook een roes van iemand een plezier doen, en last but not least we hebben niet helder wat essentieel is, dus komt het totesen niet van de grond. Een paar aardige paragrafen in het boek gaan over stopzetten van lopende activiteiten, misschien wel net zo lastig als ‘nee’-zeggen. Het probleem daarbij is het idee van de sunk cost bias; de neiging ergens energie, tijd en geld in te steken omdat er al zoveel energie, tijd en geld in zit. Voor projecten waar je vermoedt dat deze bias je in de weg zit kan je de checkvraag stellen: ‘Als ik niet al betrokken was bij dit project, hoe hard zou ik dan mijn best doen om er bij te horen?’.