Gelezen: Successful Business Models for 3D printing

Nu was ik in de bieb opzoek naar een boek van Berenschot over programmaministers maar dat hadden ze niet, dus heb ik dit Berenschot-boek maar geleend. Marko Hekkert (UU) wijst bij innovatiebeleid op het gevaar van aanbodgedreven technologie die niet wezenlijk bijdraagt aan maatschappelijke uitdagingen. Zo noemde hij tijdens een presentatie onlangs de zelfrijdende auto en smart city technologie twijfelachtig in deze context  ("technologies  in search for a solution"). "Maar hoe zit dat dan voor 3D printen?", vroeg ik mij af bij het lezen van dit boek. Zal 3D printing echt de belofte waarmaken van veel minder afval en transport? Het boek zelf is in de stijl van de believer geschreven (minder afval, minder gewicht, minder brandstofverbruik, efficiënte supply chains) maar op internet worden de nodige mitsen en maren opgeworpen (hangt sterk af van type printer (sommige geven meer afval dan traditionele technieken), kwalijke dampen, hulpstoffen, fijnstof, te afhankelijk van plastic, transport is niet zwaarwegend in LCA's enz.) Het Australische TNO (CSIRO) durft overigens de conclusie aan dat de thuisprinters over het geheel genomen wel goed voor het milieu zijn. Nu ja wel wat aanknopingspunten dus om met 3D printing aan te sluiten bij de maatschappelijke uitdaging duurzaamheid al geeft het boek wel aan dat 3D printing vooral een industriële revolutie zal zijn.  Het boek bevat ook nog een reeks te nemen hobbels oa (1) kosten moeten omlaag; (2) snellere en grotere printers; (3) kwaliteitscontrole; (4) getrainde operatoren en designers; (5) intellectueel eigendom en patenten. Maar die hobbels gaan zeker genomen worden is het idee, en 3D printing heeft sowieso de status van moon shot innovatie daar tegenwoordig zakjes poeder voor de 3D printer in plaats van onderdelen naar ISS space station gaan.