Met dank aan collega Tim hier de link naar een wel heel hoffelijk twistgesprek over de (on)mogelijkheid van groene groei tussen Barbara Baarsma (Rabobank) en Hans Stegeman (Triodos). Baarsma geeft aan dat we groei nodig hebben al was het alleen maar om belasting te kunnen heffen om de samenleving te onderhouden. Interessant aan haar gedachte is, is het idee om het BBP te herdefiniëren door bijvoorbeeld vrijwilligerswerk en mantelzorg van een schaduwprijs te geven en mee te tellen. Hoe je daar dan belasting over moet heffen wordt me nog even niet duidelijk. Ze geeft verder aan dat groene groei niet meteen kan maar dat je tijd nodig hebt om langzaam maar zeker van relatieve ontkoppeling naar absolute ontkoppeling te komen. Stegeman brengt daar tegen in dat als dit al zo zou kunnen, we die tijd sowieso niet hebben omdat we nu al zes van de negen planetary boundaries overschrijden en we een beperkt CO2-budget hebben waar we razend snel door heen gaan. Dit nog lost van de mogelijkheid van irreversibel ontsporende tipping points. Want hem betreft is het dus tijd voor bruine krimp (fossiel razend snel afbouwen). Baarsma gooide nog even het idee van verhandelbare persoonlijke CO2 budgetten in de strijd (waarvoor ze eerder heel onsportief verguist is) die ze toedeelt door het NL stukje resterend CO2 budget te delen door het aantal inwoners. Waarop Stegeman weer aangeeft dat dit een goed idee is dat als vanzelf tot bruine krimp gaat leiden. Een mooi gesprek waarbij bij mij me name het idee van het herdefiniëren van het BBP het doordenken waard is (los van die belasting dan). Want moeten we nu gaan strijden voor het vervangen van BBP door het brede welvaartsconcept of gaan we voor de wellicht meer haalbare variant om het BBP te herijken en het Brede Welvaartsconcept daarnaast als verdiepend dasboard te gebruiken? Daar is in deze blog al eerder het hoofd over gebroken aan de hand van het werk van Bas van Bavel en Rutger Hoekstra.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten