Deze blog schrijf ik ter ere van collega Karin Kooij die deze maand met pensioen gaat. Als organisator van het jaarlijkse VenW-congres en later bij de directie KIS slaagde zij er altijd in aandacht voor kunst een plekje in haar werk te geven. Over de VenW-congressen merk ik - niet geheel terzijde - nog even op dat deze voor mij meer wij-gevoel creëerde dan menig missie- en visietraject daarvoor en daarna. Ik moest aan haar denken bij het lezen van een VN-artikel over de sorrycultuur van Big Tech bedrijven. De Hogeschool voor de Kunsten heeft namelijk samen met de stichting Set Up een sorry-taxonomie ontwikkeld waarin maximaal vijf dode mussen (heel slecht) of vijf levende mussen (perfect) zijn te verdienen voor gemaakte excuses. Dode mussen vallen een sorryzegger ten deel wanneer geen inzicht wordt gegeven in de gemaakte fouten of er geen blijk is van oprechtheid of het nemen van verantwoordelijkheid. Graag voeg ik daar zelf nog even een bonus dode mus aan toe voor excuses waarbij er geen excuses gemaakt wordt voor hetgeen gedaan of gezegd is, maar voor het effect of het lijden van de benadeelde (die daar dan zelf voor gekozen lijkt te hebben). Wat mij betreft voegt zo'n kunstzinnige insteek echt wat toe. Nu laat ik het aan jullie om wat met de taxonomie te gaan oefenen. Als oefenmateriaal draag ik de casus Grapperhaus aan. Voor mij verdiende hij levende mussen, maar ik laat me ook graag inspireren door jullie oordeel en argumentatie. Fotobron: www.setup.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten