dinsdag 19 april 2022

Ongemakkelijke inzichten over circulaire economie en kleding

In het vorige week beblogde boek over degrowth staan ook nog wat onthutsende feiten over wat de circulaire economie vermag. Dat 100% circulariteit niet haalbaar is wisten we inmiddels wel.  Maar dat het maximaal haalbare begrenst wordt door drie nogal heftig doorwerkende factoren was voor mij toch wat nieuw. 44% van wereldwijd benutte grondstoffen betreffen voedsel en energie en beide worden grotendeels verbruikt in plaats van gebruikt. 27% van de gebruikte grondstoffen betreffen uitbreidingen van de bestaande voorraad aan gebouwen en infrastructuur en de derde factor - niet gekwantificeerd - betreft mijnbouwafval.  De maximum haalbare circulariteit lijkt dus sowieso al niet boven de helft uit te kunnen stijgen. In 2018 haalde we wereldwijd een recyclingspercentage van 9,1%. Twee jaar later was dit afgenomen tot 8,6%. Niet omdat we tussentijds minder goed in recycling zijn geworden, maar omdat de totale hoeveelheid gebruikte grondstoffen was toegenomen. Specifiek voor kleding had de originele kledingkaststudie van Irene Maldini al aangetoond dat het vooral de grootkledingbezitters zijn die zo nu en dan ook eens wat tweedehands kopen. In een podcast van Emy Demkes wordt nog eens uitgelegd dat ook het gebruik van biokatoen en het kiezen voor huurkleding de groei van CO2 uitstoot en materiaalgebruik in de kledingindustrie niet weet bij te benen of zelfs doet toenemen. Best droevig als je denkt dat je goed bezig bent. Maar goed wellicht ook wel wat naïef van mij om indirect te bedenken dat de commercie je zou willen doen geloven dat je genoeg kleding kunt hebben. Ook Demkes komt uit wanhoop dan maar bij degrowth uit. Naast het aan banden leggen van reclame komt Hickel ook met het gelukkige Denemarken op de proppen als land waardoor als gevolg van minder inkomensverschillen, minder kleding gekocht wordt. Dat lijkt als Nederland zo zonder vermogensbelasting een wijkend vergezicht.  Graag voeg ik daarom nog even thuiswerken toe. OK mijn pyamabroeken zijn wat harder versleten, maar in twee jaar corona heb ik geen behoefte gevoeld nieuwe kleding te kopen. En zo wordt thuiswerken in eens een CO2-besparingsverdubbelaar.  


    

Geen opmerkingen:

Een reactie posten