Australië: Lecture aan de Queensland University of Technology

Vanuit een hinderlaag heb ik mij al lang geleden laten verleiden een lecture aan één van de universiteiten hier te geven. Maar goed dan moet je natuurlijk wel het één en ander voorbereiden met toch wel het begin van enige diepgang. Dat was nog een flinke klus. Had vooraf visioenen over hoe de OECD assessment van het Nederlands waterbeheer, het Twijnstra en Gudde rapport dat daar vervolgens bij geschreven is over de toekomstige financiering en het Australische rapport van de Productivity Commission over de financiering rond natuurrampen in een virtuoze verbindende analyse te gieten. Dat lukte dan wel een soort van, maar de insteek van de rapporten is toch wel wat te verschillend om het resultaat virtuoos te kunnen noemen. Ach ja. Hoogtepunt was nog wel de discussie met de zaal over waar de verschillen tussen NL en AUS vandaan komen. Even ter opfrissing in Australie wordt meer dan 95% van het beschikbare geld voor natuurrampen uitgegeven aan wederopbouw en dus maar een heel klein beetje aan preventie. Ook als je op overstromingen focust blijft dit beeld overeind. In Nederland is het natuurlijk net andersom. Daar wordt bijna alles in preventie gestopt. De discussie ging over twee zaken. Ten eerste, de vraag waar de verschillen vandaan komen. Zijn het vooral wat ik noemde hardware issues ( demografie, hydrologie, geografie en klimaat(verandering)) of zit het in software issues (cultuur-historie, volksaard, politiek, financieringsstructuur)?  En ten tweede, wat zou voor waterveiligheid de ideale mix zijn in Australie tussen preventie en wederopbouw? Een korte enquete leerde dat men denkt dat de ideale mix is zo rond de 60% preventie en dat de verschillen voor  het grootste deel door software issues komen. Zo was er veel aandacht voor de gedachte dat huizenbezitters op mooie en overstroombare locaties langs de Brisbane River na een overstroming maar het liefst zo snel mogelijk mentaal uitblokken dat er overstromingen kunnen optreden met de gedachte dat als iedereen het gevaar nou maar negeert, ze de waarde van hun huis vanzelf weer zo snel mogelijk gaat stijgen. Deze 'logica' blijkt overigens nog te werken ook.

Australie: Australisch fenomeen....de ontbijtvergadering

Toen ik het van mijn contactpersoon hier doorkreeg heb ik de aanvangstijd nog drie keer nagevraagd, maar nee ik had het goed begrepen. Deze maandagochtend startte mijn werkweek hier om 7.00 uur aan het andere eind van de stad met een ontbijtvergadering. Dat zijn de momenten dat ik denk: "Had ik mijn sabbatical niet in een 100% vakantie moeten investeren". Maar goed het was zeer de moeite waard om mij in de jaren opgedane trouwe conctacten samen aan tafel te hebben. Het was wel een balansdag dus terwijl de anderen aan borden gemengd vet zaten heb ik het bij een kopje koffie gehouden. 

Australie: OV in Brisbane

Na Sydney te zijn ontvlucht met een negatief saldo op mijn OV chipkaart (oeps) heb ik in Brisbane gelijk een nieuwe gekocht. Daar zijn ze me voor en heb ik 10 AUD borg op mijn kaart moeten betalen. Tja wat valt hier op: (1) genummerde bushaltes (hartstikke handig voor toeristen); (2) twee gratis busloops in het centrum (check, goed bezig Brisbane); (3) één gratis bootloop over het centrale stukje van de Brisbane River; en (4) mijn favoriet....de citycat: een supersnelle catamaran-verbinding over het dichtbebouwde deel van de Brisbane River. Met afstand de meest comfortabele en waarschijnlijk ook snelle manier om je door de stad van A naar Beter te bewegen. Zometeen ga ik met de citycat naar de Community of Practice-sessie verder op in de stad om te kijken naar de Flood Mitigation maatregelen die een in 2011 en 2013 beschadigd hotel heeft genomen. Trouwens niet alleen de hotels maar ook de  citycathaltes aan de rivier zijn zwaar beschadigd geraakt in de 2011 overstroming. Nu hebben ze geïnvesteerd in goed gezekerde meebewegende aanlegsteigers die ook nog eens goed bestand moeten zijn tegen boomstammen en andere losgeslagen attributen in een snelstromende overstromende rivier. Één van de toegepaste truuken is de ponton in de vorm van een boot te maken opdat er geen attributen achter kunnen blijven hangen. Op de foto is achter de 'donkere persoon' net de citycat te zien die aanlegt aan de nieuwe Venitiaans goud gekleurde citycathalte. 

Australië: De Brisbane River

Terwijl ik dit zit te typen zit ik met een heerlijke Hollandsche sigaar vanaf mijn balkon uit te kijken over de prachtig meanderende Brisbane River. Nu heel vredig maar regelmatig overstromend. Het jaar 1974 was een rampjaar, maar 2013 en vooral 2011 logen er ook niet om. Het Central Business District stond in 2011 dagen onder water en een voorzichtige schatting van de schade was 8 miljard AUD. Nu wordt er gewerkt aan een groot Overstromingsplan voor de Brisbane River maar ook al gaat het maar om een ietsiepietsie stukje Australie, het is een governance nightmare van je welste. Best ook wel weer begrijpelijk als je bedenkt dat er naast flink wat gemeenten ook de staat Queensland en de federale overheid bij betrokken is. En dat zonder poldermodel en Deltacommisaris.....ga d'r maar aan staan. Wat het ook moeilijk maakt is dat in Australië,  met goedbeschouwd een tweepartijenstelsel, alles politiek gemaakt wordt. Na iedere federale- en stateverkiezing is het eerste wat een nieuwe regering hier traditiegetrouw doet is het ambtelijk apparaat verversen tot op directeursniveau en soms zelf op dat van afdelingshoofden. Dat is natuurlijk dramatisch voor kennis, ervaring en netwerken en maakt meer kapot dan TRIM goed kan maken :-). Lichtpuntje is wel dat er dan een soort van flexibele schil van voor zichzelf beginnende afgedankte ambtenaren ontstaat die dan na een tijdje weer her en der worden ingehuurd. Had ik al verteld dat hier iedere drie jaar verkiezingen zijn? Zeker als je hier een tijdje rondloopt wordt je best wel heel blij van NL coalitieregeringen en iets als een constructieve oppositie. 

Australie: Big Data vervolg

Van de week nog een telefonisch interview gedaan met Warwick Gracko de contactpersoon voor het Big Data Center of Excellence van de federale overheid, maar dan gehuisvest bij de belastingdienst. Net als in NL heeft de belastingdienst al flinke ervaring met Big Data, denk daarbij vooral aan het slim opsporen van mensen die hun belasting niet netjes wensen te betalen. Of zoals ze dat hier in Australië eufemistisch noemen Closing the Tax Gap. Ik kreeg tijdens het gesprek met Warwick wél heel erg het gevoel dat de Belastingdienst lekker bezig is met het uitvoeren van een deel van de acties uit de Big Data Strategy, maar dat van het werken voor de hele overheid nog niet zo heel veel terecht komt. Bij mijn doorvragen naar goede voorbeelden noemde hij dan ook niet de federale overheid, maar juist de staat New South Wales. Daar hebben vijf departementen samen een deal gesloten met Microsoft over het opzetten van een gemeenschappelijke cloud voor de Ministeries en -als ik het goed begrepen heb - ook iets over gemeenschappelijk uit te voeren data analyses. Warwick stuurt mij hier nog het één en ander over op. Verder wist hij mij te vertellen dat de nieuwe Minister President Malcolm Turnbull de implementatie van de Big Data Strategy naar zijn eigen departement (zeg maar Algemene Zaken) heeft toegehaald. Bijzonder. Een Israëlische deskundige heeft hier over gezegd dat Australie het enige land is met een Minister President die IT begrijpt. Veelzijdige man die nieuwe Minister President want hij begrijpt water ook al. Hij is namelijk eerst een soort van Deltacommisaris geweest belast met de uitvoering van het National Water Initiative en daarna Minister voor Milieu en Water. 

Australië: Op bezoek bij het parlement in Northern Territory

Gastheer van onze expeditie naar Northern Territory is Willem Westra van Holthe de deputy chief Minister; van NL origine maar geen woord NL sprekend. Bij zijn deel van de gang in het parlementsgebouw, kwam ik terecht in een soort van House of Cards-achtige kantoorinrichting; grote leren stoelen, chique houten bureau en veel plaquettes en vlaggen aan de muur. Toen we daar waren was het parlement net in zitting, dat gebeurt iedere maand een paar dagen als ik me niet vergis. Kortom dat gaf ons nu mooi de kans even op de publieke tribune plaats te nemen om onze gastheer in actie te zien. Van de beveiliging hoorde ik dat ik eigenlijk geen foto had mogen maken, maar ik hoefde hem er ook niet af te halen. Kortom jullie krijgen hem te zien. Let vooral even op het stijlvolle krokodillenvel. Het buiginkje dat de deelnemers maken als ze de zaal verlaten is ook heel stijlvol, voor de rest had de gedachtenwisseling veel weg van een free fight. Flink door elkaar heen roepen, elkaar vooral niet uit laten spreken en een voorzitter die vrij at random zo nu en dan:  "Order", roept.

Australië: Overstromingsplannen voor Katherine en Darwin

Van een deel van het geld dat vrij kwam van de verkoop van eeen staatsverzekeringsmaatschappij konden de plaatsen Darwin en Katherine ieder 25 miljoen investeren in maatregelen om overstromingen tegen te gaan of dan toch in ieder geval minder erg te laten zijn. Één van de medewerkers van onze gastheer nam alle tijd om ons eerst Darwin te laten zien en de volgende dag, na weer een vliegtocht, Katherine. In Darwin zijn het de lokale extreem harde regenbuien die voor problemen zorgen op de lager gelegen punten. Oplossingen bestaan daar vooral uit het aanleggen van  bergingsreservoir en met met beton beklede half open afvoerpijpen. Dat laatste ziet er niet echt heel aantrekkelijk uit, maar de natuurvriendelijke oever variant is in de snelgroeiende tropen vaak onbetaalbaar door de hoge onderhoudskosten. Op één plek passen ze een handige kostenbesparende truuk toe: ze veranderen het bestemmingsplan voor een aantal laaggelegen woningen waardoor daar in plaats van 2 laags, meerlaags gebouwd mag worden. Bewoners kunnen hun huizen dan in eens weer wel verkopen en dan met name aan projectontwikkelaars die dan een floodproof miniflatje neer mogen zetten. In Katherine is het allemaal wat ingewikkelder met én een rivier én wateroverlast door heftige regen én grondwaterperikelen. Mensen die op laaggelegen percelen wonen kunnen hun verzekeringspremie niet meer betalen nu verzekeringsmaatschappijen zijn overgestapt van een premie op basis van de waarde van je huis naar een premie op basis van risicobeoordeling. Onze gids was er inmiddels van overtuigd dat de hele stad moet verhuizen naar hoger gelegen grond verder van de rivier af, te beginnen met de ambulancepost en daarna het ziekenhuis. Een dijk en/of een dam zou wellicht ook kunnen helpen maar waar Nederlanders in het buitenland misschien wat te snel aan een dijk als oplossing denken, zijn Australiërs overwegend al bij voorbaat fel tegen. Ze hebben een vaak weinig gefundeerde mening gebaseerd op angst op verdrinking achter de dijk als het gaat regenen en afwenteling op stroomafwaarts gelegen delen. Op de foto de aanzet tot nieuwbouw in de hoger gelegen delen van Katherine. 

Australië:Serieuze viswedstrijd

In Darwin hoorde ik al wat opgewonden verwijzigingen naar de One Million Dollar Fish,  maar ik begreep eerst niet waar dit overging. Dat was tot ik dit pamflet zag liggen. Geinig, maar ook wel weer bizar daar die hele dure vis zo maar zou kunnen zwemmen in de Mary River Delta. Die One Million Dollar Fish zou zo maar in zijn ééntje zijn eigen leefgebied twee jaar kunnen onderhouden. Maar goed iets zegt me dat dit wel wat goeds doet voor het sportvistoerisme. 

Australie: Inspectie tocht langs de Mary River

Deze week op uitnodiging van de regering van Northern Territory als soort van waterexpert naar de Top End gegaan. Het is maar liefst 4,5 uur vliegen naar Darwin vanuit Sydney, zeg maar het equivalent van Amsterdam naar Antalya of naar de Canarische Eilanden inclusief een bonusrondje om alle eilanden. De Mary River is niet alleen een rivier maar ook een Nationaal Park dat bedreigd wordt door zoutindringing. Het is een super lage en vlakke delta die dreigt te verdrinken in zoutwater. Dat zou niet alleen slecht zijn voor de natuur (heel veel watervogels en crocs) maar ook voor de agrarische sector (grazende koeien en waterbuffels) en het toerisme (barramundi vissen!). Zeker als de daadwerkelijke zeespiegelstijging voortzet (nu hier meetbaar op zo'n 8 mm per jaar) is er geen houden aan en spreek je meer van afremmen dan van het daadwerkelijk tegenhouden van zoutindringing. Tenzij je natuurlijk iets groots en meeslepends gaat bouwen als een enorm eiland of damachtig iets voor de kust. Dat zou natuurlijk geweldig nieuws zijn voor de NL waterbouwers, maar goed met een huidig budget van een half miljoen per jaar is het hier toch meer standje dweilen. Dat dweilen bestond tot voor kort uit het bouwen van dammetjes in rivierarmen die dan heel snel weer wegschoven van de bodem van slappe zeemodder. Nu liggen er wel een paar wat meer stabiele constructen met geotextile en een flauw aflopend talud. Maar het is de vraag of die wél houden op deze ondergrond. Wellicht moet er toch eerst wat grondverbetering in de ondergrond plaatsvinden en dat is dan weer wat duurder. Sowieso is het de vraag of deze aanpak van dammetjes bouwen gaat werken in dit hyperdynamische systeem; de kleinste verstoringen als krokodillenglijbaantjes, onhandige vissersboten (hun baasjes dan he!) of enthousiaste waterbuffels maken het begin van een nieuw watergang in de delta. Zeker in het natte seizoen dat nu net begonnen is, is het gebied alleen via de lucht te bereiken om de toestand van de dammetjes te monitoren. Ik ga ze dus wel koppelen aan de sensorbedrijfjes in NL om ook op afstand de toestand van de dammetjes te kunnen volgen. Leuker maak je het daar zeker niet mee, wel makkelijker. Hieronder nog even monitoring the old way.

Australie: Zo maar wat weer extremen

Terwijl ik dit schrijf is het buiten in Sydney 41 graden in de schaduw. Het is wat ik zou willen noemen bosbrandweer. Er is sprake van een warme harde wind die meteen een vage herinnering aan het gevoel van een te hard afgestelde haarfohn oplevert. Het is hier ieder jaar prijs en veroorzaakt over het gehele land genomen toch zo'n 10% van de natuurrampschade. Dit is een onderschatting omdat het alleen om uitgekeerde verzekerde schade gaat. Een andere natuurramp is natuurlijk de overstroming. in het tropische Noorden waar ik van de week was zag ik weer eens het bijna onvoorstelbare verschil tussen het natte en het droge seizoen. Op de foto kabbelt vlak naast waar ik sta de Katherine River kalm langs mij heen. Op de brug staan de waterstanden aangegeven. Bij een normaal nat seizoen komt het waterpeil ergens tussen de 17 en de 18 meter uit, bij een 'one in hunderd' nat seizoen ruim boven de 20 meter.

Australië: Big Data

Al voor vertrek were met via Bert van het KNMI duidelijk dat Australie al twee jaar een heuse Big Data Straetgy voor de federale overheid heeft. En nog een goeie ook. Eentje met uitgangspunten als privacy by design, en samenwerking binnen de overheid als altijdje en tussen overheid en bedrijfsleven waar het kan. Of wat dacht je van uitspraken als the success of evidence-based policy making lies in the quality of the evidence that underlies it'. Ook zes in ieder geval op papier keiharde acties, aandacht voor big data pilots en de oprichting van een expertise centrum dat onder de belastingdienst valt maar voor alle overheidsdepartementen werkt. Vrijdag spreek ik de directeur om te horen wat er van het papier afgekomen is ...en wat nog niet. 

Australië: SMART city- Tale of two cities Amsterdam & Chicago

van de week een avondsessie met presentaties van Frans Anton Vermast (Amsterdam) en John Trovino  (Chicago). Frans Anton had een goed verhaal met ook ook voor dingen die verkeerd gingen. Omgekeerd is een belangrijke succesfactor gebleken in ieder geval ruimte voor mislukking te creeren door de SMART city organsiatie buiten de gemeente en zo veel mogelijk buiten de gemeentelijke financiering te plaatsen. In het verleden was er de zogenoemde clockwork-fase (door John Trovino) zo genoemd. Hierbij lag de focus op efficiencyverbetering, overheid als klant, en technology push van grote ICT bedrijven. Amsterdam heeft deze fase achter zich gelaten of heeft hem overgeslagen. Dat werd me niet helemaal duidelijk. Maar in Amsterdam is in ieder geval veel aandacht voor het vergroten van de levenskwaliteit van de burgers. Ook worden daar lessen voor heten aanjagen van innovaties in uitvoering gebracht. Dus wegblijven van subsidies en je beperken tot technisch en economisch haalbare projecten die opschaalbaar zijn. John Trovino, voormalig Chief Information Officer van Chicago, vertelde verder over zijn fasemodel met als volgende fase de Open city-fase gericht op de inwoners, de overheid als schepper van randvoorwaarden, operationele transparantie van overheidsinzet. Nog wel een fase waarin thema's ééndimensionaal opgevat worden. De derde en voorlopig laatste fase is de emergent city-fase waarin de stad als systeem beschouwd wordt, waarin de overheid één van de stakeholders is en waar veel ruimte is voor experimenteren. Chicago heeft er bijvoorbeeld bewust voor gekozen zelf geen apps te maken en de markt en de bewoners alle ruimte te geven. Of dat nu heiligmakend als je marktdominantie van digitale platforms wilt voorkomen is de vraag, maar toch het is wel een bewuste keus. Zoals het ook een bewuste keus is YouTube als middel voor gedragsbeinvloeding in te zetten. Een interessante avond. 

Australië: SMART cities ( naschrift)

Of het SMART city concept de stedelingen ook slimmer maakt is dan wel weer de vraag. In Chicago hebben ze de verkeersongevalstatistieken een nieuwe categorie toe moete voegen namelijk de 'voetganger-voetganger'- botsing. Die waren er natuurlijk al wel, maar het aantal neemt zo snel toe dat ze vanuit de restcategorie nu een eigen categorie krijgen.  De moderne smartphonebezitter lijkt er namelijk een groot genoegen in te krijgen om heel hard tegen zo'n andere smartphonebezitter aan te lopen. 

Australië: de fiets

Ja, er zijn hier echt mensen die op de fiets naar hun werk gaan. Er zijn zelfs een Dutch style gescheiden fietspaden; lichtgroen, heel smal en beide rijrichtingen aan één kant van de weg. Fietsers moeten zeker door dat laatste best rare capriolen uithalen als ze op zo'n Dutch style fietspad op of af  willen komen. Waar deze fietspaden niet zijn is het ieder voor zich en kiezen veel voor de strategie zich in de dieselhoudende slipstream van bussen op de busbaan op te houden. Niet echt lekker fris maar wel relatief veilig. Lekker fris is het sowieso niet wat er moet flink geklommen worden in de ochtenhitte. Een douche op kantoor is dan ook een eerste vereiste voor de fietsers (dat vinden hun collega's in ieder geval). Omdat het best een sportieve prestatie is zijn het vooral jonge en/of afgetrainde types die je langs ziet fietsen. Tijdens de zaaldiscussie na de SMART city lezingen stond een mevrouw op die eigenaresse was van een fietskledinglijn. Zij beklaagde zich over het stadsbestuur dat een fietspad had opgedoekt om in plaats daarvan een trambaan aan te leggen. De meneer uit Chicago vertelde nog eens dat de meeste stedelingen waarschijnlijk in hun handjes knijpen bij de gedachte aan een nieuwe trambaan. En dat is natuurlijk ook zo (zie ook mijn blog over fietsen in Londen (5 okt)). De fietser blijft hier voorlopig nog even een relatieve zeldzaamheid verwacht ik.

Australië: Echt wel heerlijk eten hier

Heb de hele week tot vanmiddag nog geen pan aangeraakt en toch overheerlijk gegeten. Of moet  ik zeggen juist heerlijk gegeten. Het aanbod goed en goedkoop eten is hier overweldigend. Tel daarbij op dat bij gebrek aan supermarktoorlogen het nog te bereiden eten uit de supermarkt gewoon erg duur is en de keuze is snel gemaakt. Niet alleen het straatbeeld maar ook het restaurantaanbod wordt overheerst door de Aziatische medemens en daar is - zeker op culinair gebied - echt helemaal niets op aan te merken. Maar daarnaast ook heerlijk ruikende Libanese bakkerijen, Mexicaans tacoritos en zelfs een Braziliaan churasceria in het food court bij kantoor. Het meest buitenaards in deze overdaad is zo op het eerste gezicht nog wel de Koreaanse keuken. Daar heb ik mij vanmiddag dan ook maar eens aan gewaagd. Vers klaargemaakt, heerlijk pittig en met dingen als gefermenteerde kool, hetgeen je sowieso maar beter kan eten als je vrouw er nog even niet is. Maar goed vanmiddag voor het eerst wel een pan aangeraakt zij het met stokjes. O ja voor ik het vergeet......een compliment voor alle bananenrijpers van NL. Blijkt echt een vak te zijn, want hoewel we hier zo goed als in de tropen zitten....de bananen zijn hier niet rijp te koop. Erg he?!

Australie: Lopen is hier dan best wel weer lastig

Om van mijn appartement (A) naar het metrostation (B) te komen vanwaar ik verder reis naar kantoor, moet ik denk ik iets van 700 meter lopen. Ook ongetraind zou je dat moeten kunnen hebben natuurlijk, maar het is telkens weer doffe ellende. Iedere keer als je een paar stappen genomen hebt kom je namelijk weer op een straathoek met stoplicht uit. Tja dat heb je in die nieuw-wereldse steden. Hoewel mijn rijsinstructeur jaren lang (oeps) bleef volhouden dat die dingen verkeerslichten heten, zijn het hier in Sydney toch écht stoplichten. Ze staan namelijk maar zo kort op groen dat alleen mensen die al stonden te wachten in één stuk de overkant halen. Altijd stoppen dus. Dat maakt dat het hele lange en hele trage 700 meters worden. Als de irritatie wat te hoog oploopt kiest ik soms voor metrostation C. Toegegeven wat verder weg gelegen maar met een heerlijke hoek van 45 graden te bereiken. Bij een straathoek aangekomen heb ik zeker in het begin nog vrije keus tussen rechtdoor en rechtsaf al naar gelang welk stoplicht zich als eerste verwaardigt heel even op groen springt. Als ultieme bonus kan je daar bij het laatste kruispunt officieus schuin oversteken en één heel stoplicht overslaan. We hebben hier namelijk te maken met een kruispunt waar alle vier de voetgangerslichten tegelijkertijd op groen springen. De energieke burgers hier hebben ogenschijnlijk gezamenlijk besloten dat je hier schuin mag oversteken. Je maakt wat mee! 

Australië: Hier is de OV chipkaart gratis

Zaterdagavond zo maar zonder wachten met de metro naar tot vlakbij mijn appartement. had al op internet uitgedokterd dat ik ook als toerist met een gratis OV chipknip uit de voeten kan. Allemaal fijn in handen bij de staat New South Wales dus geen al te ingewikkelde afrekening tussen verschillende vervoerders. Het zou zo maar kunnen dat daardoor de kaart gratis kan blijven. Ook met een anonieme kaart geldt hier dat je maar max 8 betaalde reizen per week doet, de rest is gratis. Klinkt allemaal best wel ideaal toch? Alleen de luchthavenbelasting was best pikant 13 dollar. Voor de rest zeer tevreden, Gerard (in antwoord op jouw opdracht).

Australië: Aan de slag bij het Consulaat in Sydney

Ben al bijna weer toe aan de afronding van mijn tweede werkdag, maar mijn eerste werkdag loog er ook niet om. Al was het alleen maar vanwege het fabelhafte uitzicht vanaf de 23e verdieping van een enorme toren niet eens zover uit de buurt van het centrum van Sydney. Er wordt hier heerlijke koffie gedronken en naar het schijnt schijn je na een week of vijf niet meer de hele dag naar buiten te kijken. Maar  goed tegen die tijd ben ik allang weer de hoort op. Naar buiten kijken dus! Rechtsboven Harbour Bridge en Opera House onder een heerlijk schijnend zonnetje.

Kennis: startbijeenkomst Community of Practice Financiën

Tijdens de SKIA workshop Financiën op 17 sept waren er twee duidelijke behoeftes: (1) een inspiratieboekje met (vernieuwende) financieringsvormen; en (2) iets van een Community of Practice om van elkaar te leren over ervaringen met financiën. Voor het eerste hebben we eigenlijk al best een behoorlijk geniaal idee namelijk mee te doen met Serious Ambtenaar.http://seriousambtenaar.nl/ We vragen dan een groep vrijwillige ambtenaren uit het hele land met ieder hun eigen netwerk knutselend,  bellend en googlend een losbladig inspiratieboek  (ook als interactieve pdf) met vernieuwende financieringsvormen voor het IenM beleidsterrein te maken. dat is natuurlijk én beregoed voor het goede doel, én een snelle en goedkope manier om iets moois te cocreeren. Voor het tweede wilde ik eerst een beetje te weten wat het eigenlijk inhoudt om zo'n Community te starten. Toen heb ik maar even  een boek gehaald in de Haagse Bieb en al snel kwam ik erachter dat het best veel inhoudt; namelijk ruim 200 pagina's. Maar de belangrijkste vragen zijn toch: (1) Waar gaan we ons op richten?; (2) Hoe gaan we ons organiseren ?,  (3) Wat gaan we concreet doen? (4) Wat voor CoP willen we zijn (ondersteunend, best practice, kennisbeherende of innovatieve). Met de eerste vraag hebben we een mooi begin gemaakt. We kwamen samen tot de volgende ingrediënten voor de leeragenda: “Hoe kan ons beleid innovatiever worden gefinancieerd?;  Hoe maken we optimaal gebruik van de driehoek beleid, bedrijfsleven samenleving en de bijbehorende  geldstromen?; Wat  zijn de inspirerende voorbeelden die maximaal de ruimte binnen de bestaande regelgeving benutten?; In hoeverre kunnen we komen tot nieuwe samenwerking/bekostiging met de Energieke Samenleving?; Hoe maken we inzichtelijk voor de IenM’ers welke instrumenten er al zijn?; Hoe kunnen we onze eigen know howbeter inzettenvoor de organisatie? Hoe vormen we een gezamenlijk platform met een breed palet aan onderwerpen om ervaringen uit te wisselen dwars door de bestaande structuur heen?”

Strategie: Met schone handen de luierketen sluiten

Donderdag was het dan zover.....de Luiersessie! De dag ervoor were in de begrotingsbehandeling nog maar eens duidelijk dat de luier wel degelijk relevant is. Mevrouw Cegerek kamerlid van de PvdA stipte namelijk nog even aan dat ze als deelnemer van de 100 dagen afvalvrij-pilot alleen moeite bleef houden met de luier. Kortom tijd voor een ketenaanpak luier. Bij de sessie kwamen niet de 25 mensen opdagen die zich hadden aangemeld. Het werden er ruim 40. Net na start van de sessie kwam namelijk een grote delegatie van de producenten aanschuiven. Het had in de verte iets weg van de beschaafde variant van een groep voetbalsupporters tijdens een infoavond over noodopvang. Maar toegegeven dan wel heel in de verte want de sfeer was en bleef uitermate aangenaam en opbouwend. Aan ambitie bij de gemeenten en de afvalbedrijven in ieder geval geen gebrek. Het zoeken is naar een verwerkingsmethode die én pathogenen en medicijnresten (uit met name incontinentiemateiaal) goed verwijderd én een goede bestemming voor reciclaat weet te vinden. In ieder geval mooi om te zien dat het al gonst van de initiatieven. Er waren zelfs twee Italianen van een recyclingfabriekje met simultaanvertaler en al overgevlogen. Heb zelf geleerd dat het van belang is ook hierin te werken vanuit gelijktijdigheid. Eerst een gedeeld wensbeeld vaststellen en pas daarna initiatiefnemers begeleiden en ondersteunen heeft namelijk als risico dat de energie wegstroomt. Ik denk dat het zeker goed idee is om ons als KIS aan te bieden om het sociale leren tussen ketenprojecten vorm te geven. Maar dit zouden we nog even goed moeten doordenken!