Kennis: Vraagkracht

Al eerder in deze blog heb ik het eens gehad over het belang van het stellen van de goede vraag. Deze week moest hier ik bij drie gelegenheden aan denken. Nu ja dan moet je daar natuurlijk even een blogbericht over schrijven. De eerste gelegenheid was de KIS-intervisie waar ik deze keer een soort van aan de beurt was om als moderator op te treden. De truuk bij een goede intervisie is het stellen van open vragen, zeg maar vragen die met een W of met H beginnen en die niet met ja of nee beantwoord kunnen worden. Nu is het verder niet echt ingewikkeld om als moderator van een intervisie op te treden, maar bij het er op wijzen als iemand onbedoeld toch een gesloten vraag stelt, voelde ik mij als een drukbezette politieagent. We geven ons zelf klaarblijkelijk niet voldoende tijd om aan beeld-en begripsvorming te doen en korten de route naar een welgemeend advies in door tussenoordelen in een geslotenvraag verpakt op de inbrenger af te vuren. De tweede gelegenheid was een brainstormend gesprek met de docenten van de leergang innovatie voor beleid over de mogelijkheid en wenselijkheid een speciale leergang voor managers te maken omdat zij vermeend  zo belangrijk zijn voor het geven van ruimte aan innovatieve medewerkers. Hier had ik zelf al wat teveel over het 'hoe' en het 'wat' nagedacht en vertraagden de docenten het gesprek om het eerst nog best wel lang over het 'waarom' te spreken. En de derde gelegenheid was toen ik dit weekend het NRC interview met Prinsens Laurentien las over haar Missing Chapter Foundation waarmee ze de denkkracht van kinderen en hun rol als change agent wil benutten. Kinderen, zo vertelde zij, zeggen vaak dat volwassenen steeds dezelfde drie denkfouten maken: ze vergeten waarom ze doen wat ze doen, ze nemen te grote stappen en ze slaan de eerste stap over.  Kinderen durven wél de zuivere 'waarom'-vraag te stellen, liefst 10 keer.